جریان سلفی - تکفیری در قرن چهارم، با چهره‌ای با نام بربهاری (معاصر امام حسن عسکری (ع)) قرائتی نو از مکتب حنبلی ارائه کرد که در تاریخ این مکتب سابقه نداشت و نخستین نشانه‌های فتنه‌ای به نام سلفی‌گری بود که ابن‌تیمیه در قرن هفتم آن را نظریه‌پردازی کرد و در قرن دوازدهم توسط «محمد بن عبدالوهاب» و استعمار نو به کار گرفته شد. این جریان امروزه با نام‌هایی نظیر وهابیت، داعش، القاعده، طالبان، بوکوحرام و ... شناخته می‌شود.

بنابر آنچه گفته شد از شخصیت‌های مطرح این جریان می‌توان به ابوهریره، کعب‌الاحبار، مقاتل بن سلیمان، ابوعبدالله محمد بن الکرام، احمد حنبل، ابن تیمیه، ابن قیم، ابن کثیر، محمد بن عبدالوهاب، البانی، بن باز ... اشاره کرد.

فصل اول: کلیات، تعاریف و مفاهیم

فصل دوم: جریان‌شناسی سلفی

فصل سوم: منابع و مراجع تفسیری سلف

فصل چهارم: عقل گریزی

فصل پنجم: مخالفت با تأویل

فصل ششم: انکار آیات متشابه

فصل هفتم: انکار مجاز

فصل هشتم: شناخت‌ناپذیری کیفیت صفات الله

فصل نهم: تفویض‌گرایی

فصل دهم: ظاهر گرایی، اثبات گرایی و جسم پنداری

فصل یازدهم: ظاهر‌گرایی و جسم پنداری در صفات خبری

فصل دوازدهم: انکار نسخ

خاتمه و جمع‌بندی