امروزه آموزش  معماری  به عنوان یک مقوله ای که ظهور هر تمدنی را نشان می دهد در جامعه خودی، با چالش هایی روبرو شده است که بر اساس این چالش ها روش های مختلفی را برای رسیدن به معنا و معماری با کیفیت ارائه داده است. جدایی ذهن و عین در روند خلق اثر در معماری مسیری را رقم زده است که صرفا نگاه عین گرایانه و یا ذهن گرایانه را برای آن دیکته می کند و این در حالی است که معماری معنا محور صرفا پرداختن به بازی های ذهنی و یا بازی با احجام نبوده و مقوله ای است که جوانب مختلف زمینه ای و فلسفی را به همراه دارد. نگاه سیستمی و پرداختن به حذف شکاف بین عین و ذهن از اهداف مهمی است که کتاب حاضر سعی می نماید بدان دست یابد. لذا مرحله شناخت و سپس مرحله خلق دو فرآیند مهمی است که در تمام ساختار خلق یک اثر به صورت یک حرکت دوری در معماری جریان دارد و توجه به این موضوع که اندیشه معماری چگونه شکل می گیرد و اینکه این اندیشه چگونه منصه ظهور می نشیند و تبدیل به خط می شود، موضوع مغفول مانده در آموزش معماری است که امید است پژوهش حاضر با پرداختن به ریشه های شناختی و فرآیند خلق اثر در معماری بدان پاسخ دهد.